Cisza

Pomimo upływu czasu czerwone włosy nie chciały odejść. Zaplotły się nieśpiesznie wokół nadgarstków, dyktowały ustom zdania złożone, smutne i radosne, obelżywe, ciche, delikatne, sprośne. I choć usta pokryła cienka siateczka szpitalnej niebieskozieleni - te musiały poruszać się stale. Cicho i delikatne. Język ze wstydem lekko zesztywniał, uniosły się koniuszki włosów pod napływem zimna. Jego gesty - niczym zdania złożone - mówiły słowa - smutne i radosne, obelżywe, ciche, delikatne - obce. A w tych pustych, pozbawionych słońca tęczówkach mieniły się drobiazgi. Iskierki uczuć - leczenie doraźne. Wszystko spowiła aura wszechmogącego zimna, lekka, jasna, smutna - taka, jaka być powinna. W czerwonych włosach zamieszkał szept, delikatnie się uniósł, spoglądał zza koniuszków rzęs: "Ciii...", wypadło mu z ust.

- [...] i już nigdy więcej, ale to nigdy, nigdy, nie spojrzę w oczy, te szklane, niebieskie. Ale to nigdy, nigdy, nigdy więcej nie ujrzę złorzeczenia w zielonej tęczówce.

Usta wykrzywia grymas, zły, ale prawdziwy. Oddech więźnie w każdej z żył. I choć chciało by się krzyknąć: "Nie! Dlaczego?". Ona nigdy nie powstanie i nie zamieszka w Idylli.

Jestem w kropce. Poniekąd. Zapisałam się do redakcji w mojej szkole, która tworzy gazetkę. Pisanie na określony temat przychodzi mi z trudem, mało naturalnie. Ale jednak... chyba potrafię pisać? Zobaczymy. Pierwszy cel, to wykazanie się na temat notatki z WOŚP'u, rozmowy z artystami za sceną i zdobycie autografów. No i nieszczęsny wywiad. Od czego są znajomości wśród muzyków mojego miasta?

Szkło zamarzło w oczach, na kształt wypukłych soczewek. Źrenica i tęczówka zaszły zbawienną bielą. Choć za oknem nie widać było ani śniegu, ani posępnych sopli, to na widok Upadłej można było poczuć chłód. Ten niebezpieczny, przeszywający powiew Czarnej Zimy.