Larva v2

Otwórz oczy, słodka trzpiotko, witaj nowy dzień - szept wzmaga się w głowie, krąży natarczywie, lepi rozchylonych ust. Oddech więźnie w tchawicy, rozlewa się zimnem w sercu i skroniach. Słone ślady zdobią kości policzkowe, błyszczą się w świetle nastającego dnia. Słońce pewnie i radośnie wdziera się do czerwonego pokoju, głaszcze kawowe meble i blade, kruche ciałko w mlecznej pościeli. Mięśnie mimiczne drgają pod wpływem dotyku Niepokoju, który z czułością wtulił się w kłębek splątanych i wilgotnych włosów. Wsłuchuje się z zapamiętaniem w słaby oddech, żywi zapachem strachu i bezsilności. Gładzi szyję Doloris, zaplątuje się w rudawych lokach, muska obojczyki i spierzchnięte wargi. Tak bardzo ją ukochał, że nie chciał się nią dzielić z Rozgrzesznikiem. Odgonił go, w Nocy, gdy młody Ból skomlał jak pies, podczas kolejnego ze snów. Wyczekiwał, aż otworzy ciężkie powieki, uwolni płynne złoto w tęczówkach, usiądzie cicho na łóżku i uśmiechnie się tak, jak kilka lat temu.

Otworzyła oczy i powiodła zmęczonym wzrokiem po ścianie. Podniosła bladą rękę, naznaczoną siatką fioletowych żył, wskazała oskrażająco na sufit i westchnęła. Słone potoki odżyły, zaiskrzyły się w świetle poranka.

"Aniele boży, Stróżu mój..."

Usiadła niepewnie na skraju łóżka, dotknęła palcami policzków, wygięła wargi.

"Ty zawsze... zawsze przy mnie stój..."

Oddech zakręcił się nieposkojnie w oskrzelach, spojrzał tęsknię w stronę tchawicy. Niepokój wstał, jego ogon zakołysał się miarowo. Nie wierzył, że ten koszmar się skończy. Jej koszmary nigdy się nie kończą.

"Rano, wieczór, we dnie, w Nocy... bądź mi zawsze ku pomocy..."

Wstała chwiejnie, bose stopy dotknęły zimnych paneli, powiodły młody ból w ramiona ciepłej wody i pod baczne oko lustra. Szkło osnuło się mgłą, białą, wręcz mleczną i wilgotną, która opatuliła miękkie ręczniki, pomarańczowe kafelki i czerwone włosy. Uczepiła się mokrych kosmyków, rzęs i skrzydeł. Zatańczyła wesoło z piórami, przez co Doloris musiała je otrząsnąć, a to nadal sprawiało jej ból. Czerwone, poszarpane blizny zdobiły plecy u samej podstawy czarnego puchu, ciągnęły się w ich dół, po same lotki. Ledwo zrośnięte kości trzaskały okrutnie, przecinając ciszę okropnym gruchotem, przypominając o tym, że Ból dawno upadł. 

Rozgrzesznik owinął jej się wokół palców, ze znużeniem oglądając codzienną wędrówkę przez przedpokój, do czerwonego azylu. Doloris nigdy nie wchodziła taka sama z objęć ciepłej wody. Skrzydła niosła dumniej, złoto tęczówek otoczone było czernią, a bladość skóry wydawała się być upiorną bielą i przymiotem demona. Tylko wzrok nadal spozierał ze źrenic z brakiem zainteresowania, z okropną bezsilnością i smutkiem.

"Strzeż duszy, ciała mego..."

Przymknęła oczy i powitała Niepokój. Warknął na nią cicho, tak jakby bez przekonania i z poczucia obowiązku. Uśmiechnęła się do niego, patrząc, jak jego błyszczące ciało znika w odległym końcu pokoju. Podeszła niepewnie do drzwi z zawijanym napisem "Larva", dotknęła zimnej, metalowej klamki. Zawiasy skrzypnęły miękko, a potem ucichły, jakgdyby dźwięk ucięto nożem. Rozgrzesznik stanął przed nią, z palcem wyciągniętym w stronę czarnego sufitu, jego usta rozchyliły się lekko:

"I zaprowadź mnie do żywota wiecznego."

Uśmiechnęła się ponownie, wymijając przymiot Abaddona. Dotknęła długimi palcami jednej z masek. Usta wygięte w upiornym uśmiechu, czarne dziury, spozierające na nią beznamiętną czernią.

"Amen."

Oddech uwiązł w gardle. Łzy spłynęły lekko na poduszkę, zabarwioną starą kawą i wymiocinami. Złoto zaszło juz mgłą, gdy Niepokój zamykał jej oczy.

Coma - Piosenka pisana Nocą

Przepraszam za zamiany i drugą wersję, ale tamta była... jakby nie moja. Była zbyt... obca i odległa, a ta jest mi bliższa, bardziej moja. Znów dziękuję za podsunięcie mi pomysłu i pomoc w zmaganiu się z Niepokojem.